Personeelskrapte? Ontzorgen! Of toch niet?

Onlangs sprak ik een schoolbestuurder over hun interne audits bij verschillende scholen. Dat deden ze altijd met eigen docenten die dat ‘erbij’ deden en bij andere scholen op bezoek gingen. Dat werkte altijd goed. Er werd op verschillende manieren aan alle kanten geleerd vanuit een duidelijke verbinding met de praktijk. Maar door het tekort aan docenten voor de klas gingen ze daar mee stoppen en full-time auditoren aannemen. Begrijpelijk en jammer.

Ik hoor het steeds vaker: gedreven door krapte in het primaire proces, halen we daar steeds meer weg onder het mom van ‘ontzorgen’. Zodat de professional in het primaire proces nog maar één gefocuste taak heeft. De rest halen we weg. Onboarding, exitgesprekken, kwaliteit, roosteren, audits afnemen, plannen maken, ‘lastige leerlingen’ opvangen, enzovoort.

Soms leidt dat ontzorgen ook tot verlichting en minder afleiding, mooi. Maar er zitten een paar keerzijden aan:

• De functie én invloed van de professional verschraalt
• De verbinding tussen ondersteuning en primair proces wordt steeds dunner
• De oplossingen, als ontzorgen bedoeld, worden niet zo ervaren

Herken je het dilemma? Welk deel van het ontzorgen levert weliswaar tijd en focus op, maar kost ons misschien meer dan we denken?