Van onze dochter Pien hoefden we niet te komen naar die ouderavond. Eerste jaar mbo horeca, het leek haar niet echt nodig, alles ging goed. De uitnodiging hadden we bovendien gemist. De dag voor de ouderavond zei ze dat het misschien toch wel fijn was als we zouden komen. We begrepen het niet helemaal, maar besloten toch maar te gaan.
We kwamen aan op school. Alles was anders dan we gewend waren. We werden welkom geheten door studenten, met hapjes en een drankje en kregen een briefje met 3 workshoprondes (huh? ouderavond?) in onze handen gedrukt. Na een eerste workshopronde ‘cocktails maken’ en een tweede ronde ‘koffie maken als een barista’, allemaal gegeven door studenten, kwam de derde, informatieve ronde. Daar stond ze, met 2 mede-studenten naast een groot scherm voor een volle zaal met ouders. Met een mix van zenuwen, trots en elan namen de studenten de hele opleiding met ons door. Wat belangrijk was in de verschillende jaren, hoe het zat met stages, vakken, studiepunten, richtingen enzovoort. Alles wat wij (en zij!) wilden weten.
Hun mentor stond er met een grote grijns naast en zei bijna niks.
Wat bleek?
Deze hele ouderavond was één groot project, georganiseerd door de studenten zelf. 6 weken daarvoor hadden de docenten zo ongeveer gezegd: ‘Dit is de datum, elke vrijdagmiddag kunnen jullie eraan werken, maak er wat moois van, veel succes! Oja, jullie filmen alles en erna gaan we bespreken wat we ervan geleerd hebben.’
Voor het eerst kozen de docenten voor deze aanpak bij een ouderavond: 40 jonge studenten moesten brainstormen, samenwerken, taken verdelen, uitwerken, uitvoeren enzovoort. De eerste vrijdagen gebeurde er bijna niks. De docenten zagen het, maar bleven op hun handen zitten, hoe moeilijk ook. Er ging een uitnodiging de deur uit naar alle ouders, inclusief taalfouten. Maar de docenten corrigeerden niet. En toen op de avond zelf voor de laatste ronde de ouders maar niet naar binnen kwamen, was het niet een docent, maar een student die de ouders riep dat het nu toch echt tijd was om verder te gaan.
De docenten vonden het reuze spannend, vertelde één van hen me achteraf. ‘Het is toch een visitekaartje dat je afgeeft, zo’n ouderavond’. Maar het leren was belangrijker.
Voor de studenten was het minstens zo spannend. Ze moesten zelf de avond vullen, workshops bedenken, taken verdelen, de aankleding verzorgen. Maar ook zelf de informatie over de opleiding achterhalen om te kunnen presenteren. Het was hún avond voor hún ouders, zonder een sleurende of taakverdelende docent op de achtergrond.
Een prachtig voorbeeld van het zinnetje uit ons boek De oplossingenmachine:
Geef niet de oplossing, geef het probleem
Ik heb er met bewondering naar gekeken:
Naar het grote verschil tussen lesgeven en leren.
Naar het lef om het anders te doen als iedereen kijkt, zonder zekerheid over het resultaat.
Naar de kracht om je oplossingenmachine stil te zetten, zelfs als alles in jouzelf erom schreeuwt om in te grijpen.
Naar het verschil tussen een oefening of project en iets doen voor het 'echie'.
Naar de veiligheid van nabijheid, zonder het over te nemen.
Naar het effect van iets uitzoeken om uit te leggen aan anderen om het daarmee zelf nóg beter te begrijpen.
En naar de enorme trots bij iedereen als het dan uiteindelijk lukt.
Het was de mooiste en leerzaamste ouderavond die ik ooit heb meegemaakt.
