Een schooldirecteur vertelde me dat hij meedeed aan een onderzoek naar de effectiviteit van een bepaalde onderwijs-methode. Bij elk deel-experiment was hij oprecht nieuwsgierig en vroeg de collega’s die meededen het hemd van het lijf. Werkt het? Wat wel en wat niet? Wat is het uiteindelijke effect? Hoe kunnen we daarachter komen? Waar zit het hem in? Hoe zie je dat? Soms kreeg hij gelijk antwoord, maar nog veel vaker liet het even op zich wachten, doken ze er samen dieper in, en werkte zijn nieuwsgierigheid en onderzoekende houding besmettelijk.
‘Mijn impact als onderzoeker bleek veel groter en wezenlijker dan mijn impact als directeur! Op dezelfde collega’s!’ vertelde hij me.
‘Als directeur neem ik beslissingen, geef ik antwoorden en stel ik ook wel vragen, maar meer vanuit controledrang.
Als onderzoeker ben ik écht nieuwsgierig en prikkel ik daarmee de ander dat ook te zijn. Dan gebeurt er echt wat.’
Voortaan probeer ik als directeur veel meer die oprechte onderzoeker te zijn, maar die oude rolverdeling laten we van beide kanten niet zomaar los. Maar het is de moeite waard.'
Want een (oprechte) vraag mobiliseert meer dan antwoord.
