Een paar weken geleden vertelde een jonge moeder - na afloop van een lezing over de oplossingenmachine - over haar ervaring thuis. Ze ging voor het eerst aan het werk na haar zwangerschapsverlof en haar man bleef die dag thuis bij de baby. Ze was geneigd het huis vol te hangen met geeltjes met instructies over wat, waar en wanneer, maar ze hield zich in. Stop de oplossingenmachine. ‘Het is ook zijn kind’ dacht ze nog... Toen ze aan het eind van de dag thuiskwam was alles goed gegaan. Nouja... behalve dan dat haar dochtertje wel wat onrustig en huilerig was geweest.
‘Heeft ze dan wel haar flesje gehad?’ vroeg ze.
Stilte…
‘Aaaaah’ zei haar man schuldbewust, ‘dan was dát het!’
‘Daarna is het dus nooit meer misgegaan,’ vertelde de moeder me vrolijk.
Heel toevallig hoorde ik een week later een vergelijkbaar verhaal van een andere moeder. Wéér een verse vader die het flesje vergeten was. Dit keer om mee te nemen toen ze op stap gingen. ‘Dat gaat me dus nooit meer gebeuren’, zei ze. ‘Volgende keer pak ik de tas zelf wel in of controleer ik alles’.
Twee verschillende reacties als er iets fout gaat. Allebei begrijpelijk.
Beren op de weg zien is een flinke trigger voor de oplossingenmachine. Iets mis durven laten gaan (niet teveel, wel genoeg) is een belangrijke manier om te leren en het werkelijke probleem weer te voelen op de juiste plek. Maar áls het dan misgaat kunnen we blijkbaar nog steeds kiezen uit 2 reacties: De teugels loslaten (er is immers geleerd!) of juist strakker aantrekken (ze kunnen het blijkbaar niet zelf).
Wat bepaalt die keuze?
- Je eigen controledrang?
- De (on)verschilligheid van de ander?
- De capaciteiten van de ander?
- De risico’s áls het nogmaals misgaat?
- Wie voelt het probleem het meest?
- Onuitgesproken verwachtingen?
- ?
Denken we daar dan bewust over na? Redenen genoeg om even tot 10 te tellen om voorbij je eerste reflex te komen als het een keer misgaat.
